Για την ελληνική γλώσσα
D'UNE  LANGUE A L'AUTRE  ((grec ancien, grec moderne)

J'habite depuis tant d'années une langue bruissante pour moi seule
sur les pierres.
Depuis tant d'années je la suis sans en heurter ni la voix ni le son
figés dans le sommeil des textes.

J'avais besoin qu'elle m'arrive à travers le silence,
de temps à autre dans la musique renvoyée par les murs,
ou s'attardant sur le feuillage des arbres dehors...
Que m'entoure sa présence comme des bras dormants
au bord d'un jour inconnu...

Elle a pris parfois la forme d'un visage, et pendant un court instant,
dans des yeux étrangers ou un geste lointain,
passent au cœur des oliviers le temple qui l'apaise,
des colonnes, leur flèche vers le ciel
esquissant un dessin qui n'appartient qu'à elle...

Comment aurais-je su qu'un jour j'entendrais son murmure
montant autour de moi en un chant irrépressible et sûr ?
Et que ce grand fracas qui aujourd'hui m'habite,
comme une chute d'eau parmi les pierres,
c'est son cœur qui bat,
et que j'entends !

Anne Charrade

25 octobre 2023

Για τα νέα ελληνικά
Προς τη σημερινή γλώσσα

Εδώ και τόσα χρόνια μένω
σε μία γλώσσα που μόνο για μένα
θροϊζει στις πέτρες.
Την ακολουθώ

τόσα χρόνια τώρα
χωρίς να της ξυπνάω
ούτε τον ήχο ούτε τη φωνή
στον ύπνο των κειμένων παγωμένα...

Χρειαζόμουν να φτάνει
σε μένα μεσ' από τη σιωπή,
κάπου κάπου μου την έφερνε
αντικαθρεφτισμένη στους τοίχους η μουσική ,
ή τη φύλαγαν λίγο τα φυλλώματα των δέντρων έξω....
Περίμενα να με τυλίγει η παρουσία της
σαν μπράτσα κοιμισμένα
στην άκρη μιας άγνωστης μέρας...

Καμία φορά πήρε τη μορφή κάποιου προσώπου
και σε ξένα μάτια

περνάνε τότε

στις ελιές

ο ναός που την ηρεμεί,
και στήλες
των οποίων τα βέλη περιγράφουν
προς τον ουρανό το δικό της σχέδιο...

Πώς θα ήξερα ότι θα ακούσω τώρα
τον ψίθυρο αυτής της γλώσσας αυξημένο
σ'ένα ακατάσχετο και σίγουρο άσμα ;
και ότι η δυνατή συντριβή που σήμερα σε μένα μένει,
όπως ένας καταρράκτης στις πέτρες,
είναι η καρδιά της
που χτυπάει
και την ακούω τώρα ;

Anne Charrade  fin octobre 2022